Op een gure herfstnacht loop je weggedoken in je jas door een lege stad. Montreal. Tussen de wolkenkrabbers zijn de straten uitgestorven. Je zoekt je toevlucht in een café waar op dit uur nog licht brandt. Bekenden verwacht je hier niet. Dan klinkt er plotseling vanuit de schaduw een stem die opgetogen je naam roept. ‘Hé, Oscar and Babet! Nice to see you, how are you?’ Je bent nauwelijks bekomen van de verrassing of het café vult zich met een horde vrolijk pratende bezoekers. Tafels worden aan elkaar geschoven en in de uren die volgen ben je deelgenoot van een mysterieus pop-up feestje met de ondertoon van een samenzwering. Dit soort ervaringen ben ik in de loop der jaren gaan zien als het ‘Leonard Cohen effect’. Op bizarre momenten duiken er vanuit het niets vrienden op. Het is, zoals een cohenfan eens tegen mij zei, een ‘life changing experience’. Dit verslag gaat over onze belevenissen in de voetsporen van deze Canadese troubadour en (in zijn eigen woorden) ‘sincerely a friend’.
