Christopher Postema heeft op de meest verlaten plaat-sen ter wereld gefietst, zoals de Mojave woestijn in Californië, Noors Lapland en de snelweg die Noord- en Zuid-Chili met elkaar verbindt. Beladen met tas-sen, gehuld in poncho’s en vertrouwend op zijn talen-kennis en zijn medemens zocht hij zich steeds een weg van het begin- naar het eindpunt. Die weg wordt door velen het eigenlijke doel van de reis genoemd, al beschouwde Franz Kafka ze als niets anders dan ‘een oneindig treuzelen’. Ook al leek het er soms op dat hij nergens zou aankomen, voor Christopher Postema bleken deze fietsreizen een aaneenschakeling van ontmoetingen en avonturen. Slangen en spinnen kruisten zijn weg, sprinkhanen liftten mee en zwerfhonden probeerden hem te grijpen. Maar parkwachters en passanten zorgden vaak voor overnachting waar er geen mogelijk leek en een Chinese receptioniste in Beijing liet zijn fiets zelfs mee logeren in zijn hotelkamer, acht hoog. Als de uitputting een feit was bleek de gastvrijheid steeds nabij. Christopher Postema schreef met zijn Brief in de Berm niet het zoveelste reisverslag van een fietstocht. Zijn korte verhalen zijn miniatuurtjes vol originele beeldspraak en woordspelingen. De lichamelijke inspanningen worden bij hem voelbaar, maar hetzelfde geldt voor de verbazing en de ver-wondering over de absurditeit van het bestaan per fiets. Van een bekerings-poging langs de kant van de weg tot de confrontatie met de aanplakbiljetten om informatie over een jongen die 27 jaar lang vermist blijft. Het boek bevat zelfs een heus literair reisverslag met droste-effect: wanneer Christopher Postema de reis deels volgde die Karin Anema maakte in het voetspoor van W.F. Hermans, toen deze zich in Lapland oriënteerde voor zijn roman Nooit meer Slapen. Zelfs dan blijkt Postema een originele, eigen kijk te kunnen bieden.
