De Camino, mijn Camino, was een plaats van denken en nadenken. Gedurende 120 dagen met jezelf bezig zijn is niet niks en laat zijn sporen na. Het gaf mij het gevoel dat ik het eerste luik in mijn leven een plaats moest geven. Afsluiten is niet het goede woord, je sluit geen stukken af in je leven. Neen, je geeft ze een plaats in je denken, in je gemoedstoestand. En indien nodig kun je ze daar zo weer ophalen, opnieuw bekijken. Net alsof het gisteren was. We noemen ze dan “herinneringen”. Wat is het mooi om met zoveel herinneringen aan mijn tweede deel te kunnen beginnen. Mijn persoonlijke fotoboek noem ik het wel eens. Een goede foto hoeft immers geen uitleg. Het is moeilijk om anderen te laten delen in wat ik voel bij mijn Camino. Zonder al te veel poespas schreef ik dingen die in me opkwamen tijdens de tocht, leuk om te lezen en altijd wel met een verborgen wijsheid erin. Daarnaast vind je een aantal tips & tricks vanuit het stappen zelf, leuk om te lezen, maar zeker niet als “dit moet het zijn” mee te nemen. Ook af en toe een stukje uit mijn leven, niks met de Camino te maken gewoon omdat het er in moest staan, omdat mijn gevoel me dit meegaf. Veel leesplezier geef ik je zowiezo mee, en als ik dan toch al iets mag zeggen… Pak je rugzak en vertrek…
